Blog 3

Een update omdat de laatste al een tijdje geleden is...

Op dit moment hebben we al meer dan 700 km afgelegd en hebben we geslapen op ongeveer 22 km afstand van tempel 44. De afgelopen 10 dagen waren mentaal erg zwaar omdat we heel weinig tempels tegen gekomen zijn. We moeten namelijk dezelfde afstand afleggen tussen tempels 36 en 46 als we afgelegd hebben tussen tempel 1 en 36. Na tempel 44 en 45 in de bergen gehad te hebben ligt er een relatief makkelijk gedeelte van de tocht voor ons voor meer dan 100 km.

Genoeg getallen. De uren worden dagen en de dagen worden weken, het gaat allemaal zo snel voorbij. Minder dan een week geleden waren we op de helft en over 4 dagen zijn we al op driekwart. We leggen grote afstanden af en dat begin ik te merken in (uiteraard) mijn voeten. Op mijn linker hak zat een blaar die zo groot is als 2 duimen naast elkaar, extreem gevoelige blaren en een ontsteking in mijn linker kleine teen waar ik na een ziekenhuisbezoek weer normaal op kon lopen.

Over de ontsteking, er zat een blaar op mijne kleine linker teen waardoor ik niet soepel kon lopen zonder er erg veel last van te hebben. Ik dacht slim te zijn en wilde de blaar doorprikken, dit zonder echt na te denken gedaan en het werkte voor één dag, de pijn kwam daarna weer terug en werd met de dag erger tot het punt waarop ik echt niet meer kon lopen en zelfs strompelen pijn deed. Met de auto naar een ziekenhuis en daar na een paar uur wachten antibiotica gekregen. 4 dagen later had ik nergens meer last van. Toch elke dag vanaf het doorprikken 25-35 km gelopen. Wat heb ik hier van geleerd? Ontsmetten, ontsmetten, ontsmetten.

Na de lift met de auto kreeg Basten 2000 yen van de chauffeur voor het vergoeden van de kosten die ik in het ziekenhuis zou maken, uiteindelijk 5300 yen. Gelukkig ben ik gewoon verzekerd voor dit soort dingen maar het gebaar is extreem aardig. Dit is niet het enige moment dat wij geholpen zijn.

Zoals al eerder bekend was krijgen de pelgrims hier hulp van lokale mensen. Zo worden wij heel vaak geholpen. We krijgen ijsjes, fruit, broodjes, flesjes water, snoepgoed, frisdrank en soms een gratis overnachting. Zo sliepen we een aantal dagen geleden (9 mei) bij een wat ouder stel in een gedeelte van hun huis dat ze afgestaan hebben voor mensen die deze tocht lopen. We kregen hier thee, koffie, snoepjes en er werd ons zelfs avondeten aangeboden, allemaal osettai (gratis). Het avondeten sloegen we af want dat wilde we zelf halen in een winkel. De volgende ochtend stond er ontbijt voor ons klaar. Dit bestond uit koffie en thee, geroosterd brood met honing en jam, een bakje sla met mayonaise erover en een gebakken eitje ernaast. Het was een heerlijk ontbijt en super goede nachtrust dus er werd gedoneerd.

Het is heel fijn om zo gesteund te worden, het werkt erg motiverend. Wat ook motiverend werkt maar eigenlijk niet motiverend hoort te zijn is allemaal andere pelgrims tegenkomen en weten dat veel van hun achter ons liggen, of ze één uur of 2 dagen achter ons liggen is niet te zeggen maar we willen ze wel voor blijven. Tot nu toe heeft slechts één persoon ons ingehaald en is ons voor weten te blijven, de Nederlander die in Ierland woont. We denken dat hij 2 dagen voor ons loopt. Het maakt allemaal niet uit maar hier houden we ons mee bezig tijdens het lopen.

Wij hebben namelijk onze eigen agenda en de vlucht naar Thailand is geboekt, 2 juni vertrekken we en dan hoeven we niet elke avond in een tent te slapen, geen 30 km per dag te lopen en kunnen we languit op het strand liggen en ons zorgen maken of we wel goed hebben ingesmeerd en niet al te lang in de zon liggen.

We komen nu in het noordelijke gedeelte van het eiland wat betekent dat het hier veel minder zou moeten regenen dan in het zuiden. Zo zouden we de laatste 2 weken wel vol moeten kunnen houden!